Katoliccy teolodzy powołują się na „ojców i doktorów kościoła” żyjących w II i III wieku a nie na apostołów, by uzasadnić ogłaszane przez Rzym wiele wieków później sprzeczne z ewangelią katolickie dogmaty wiary. Cała najważniejsza rzymska dogmatyka opiera się nie na Piśmie Świętym, lecz na pismach katolickich „ojców i doktorów". Ellet Joseph Waggoner w przekonujący sposób wykazuje, że „ojcowie” tego okresu – których pism starożytny kościół nie uznał za natchnione ­– zaprzeczają często sobie oraz świadectwu Słowa Bożego, czyli najważniejszemu źródłu poznania Prawdy. Wykazuje także, jak bardzo ich pisma są przeniknięte naukami z pogańskich religii i filozofii – w znacznej mierze helleńskiej. Trudno się temu dziwić, skoro większość "ojców" to nawróceni pogańscy filozofowie słabo obeznani z teologią hebrajską i wszystkimi instytucjami religii Izraelitów ustanowionymi przez Boga. Dowodem na to jest ogromna liczba błędnych, nierzadko absurdalnych nauk, opacznych wniosków i poglądów, jakie głoszą na temat wiary Hebrajczyków oraz postępowania Boga Jahwe w Biblii. Waggoner usuwa przed nami zasłonę „fałszywej spekulacji i fantasmagorii”, narzuconą na wczesny kościół przez nawróconych lecz nie oczyszczonych Bożym Słowem ambitnych filozofów i „fałszywych apostołów” (2Kor 11,13-15).

Autor poświęca również kilka rozdziałów na przybliżenie Czytelnikowi pogańskiej religii, filozofii i niemoralności, stanowiących niezbędne tło dla zrozumienia, co stało się w kościele po śmierci apostołów, za życia których prawdy Ewangelii nie zostały skażone. Tło to pozwala Czytelnikowi lepiej zrozumieć nie tylko przyczyny przeobrażania nauk apostolskich przez chrystianizujących się pogan, lecz także przyczyny degradacji i zepsucia moralnego, jakie wniknęły do powszechnego kościoła. To ważne studium osądzające wczesnych „ojców kościoła” w oparciu o to, jak zmienili oraz wypaczyli nauki Boga objawione w Jego Słowie, kończy się opisem pięciu największych odstępstw papieskiego Rzymu.