Druga część traktatu CHRYSTUS POKALANY opisującego wielowiekowe dzieło odbierania Chrystusowi w powszechnym kościele naczelnego miejsca, Jego niezbywalnych praw, własności i przywilejów, jakie uzyskał przelaną krwią za cały rodzaj ludzki. Niniejszy tom pt. Orędownicy krainy umarłych objaśnia spirytystyczny charakter kultu „dusz umarłych”, który pojawił się w chrześcijaństwie, gdy wstępować do niego zaczęły rzesze prześladowanych pogan, których religię zakazały cesarskie edykty. Kult ten rozwinął się w bałwochwalczy kult „świętych orędowników” wstawiających się rzekomo u Boga – tak jak Chrystus – za grzesznikami, a w kolejnej fazie w kult "dusz czyśccowych". Autor wykazuje, że kult świętych tworzący dzisiaj kilkunastotysięczny panteon fałszywych pośredników i orędowników, który jest niezgodny z naukami Pisma Świętego, odsuwa chrześcijan od bezpośredniej łączności z jedynym ich Pośrednikiem i Orędownikiem, jaki zamieszkuje niebo – Synem Bożym. Dogmat o nieśmiertelnych ludzkzich duszach podważa także fundamentalną biblijną prawdę o jedynej nieśmiertelnej istocie we wszechświecie – Bogu.

Przejęta od pogan wiara w „nieśmiertelne dusze” i życie pozagrobowe nie tylko sprzyjała rozwojowi kultu świętych. Wpłynęła też na powstanie nowych, niebiblinych dogmatów, wypaczyła kolejne nauki Chrystusa oraz wprowadziła wierzących w spirytystyczną duchowość z kontaktami z demonicznymi duchami, ukrywającymi się za tzw. „duszami świętych” oraz „duszami czyśćcowymi". Książka szczegółowo konfrontuje z Biblią dogmaty o nieśmiertelnej duszy, piekle, czyśćcu, zstąpieniu Jezusa do piekieł, w tym objaśnia wszystkie teksty Pisma Świętego, którymi papieska teologia uzasadnia swoje dogmaty posługując się spekulacją i manipulacją. Objaśnia również charakter lansowanej przez Rzym od drugiej połowy XX wieku wiary w powszechne zbawienie ludzi (apokatastazę) w połączeniu z ideą "pustego piekła". Jest to pozycja, z którą zapoznać się powinna każda osoba wierząca w nieśmiertelne dusze, czyściec i piekło oraz praktykująca w jakiejkolwiek formie kult „umarłych dusz” członków swojej rodziny, ponieważ są one częśćią spirytystycznej obrzędowości zabronionej przez Pismo Święte.