CHRYSTUS POKALANY to kilkutomowy traktat opisujący najbardziej zuchwałe dzieło w historii chrześcijaństwa – odebranie Chrystusowi w powszechnym kościele Jego szczególnej pozycji, niezbywalnych praw, Boskich atrybutów oraz zbawczych przywilejów, jakie uzyskał przelaną za rodzaj ludzki krwią, dzięki czemu został jedynym człowiekiem godnym kultu religijnego, który akceptuje Bóg. Jego własności przejęły tysiące "świętych" orędowników i pośredników na czele z "Królową Niebios", Jego kompetencje przejęli ziemscy kapłani, a Jego nauki zastąpiono nowymi dogmatami wiary - często pogańskimi wierzeniami - które też Jemu przypisano jako ich autorowi. Dzieło degradowania pozycji Zbawiciela, dewaluowania Jego zasług, atrybutów i wypaczania Ewangelii wcielali w życie przez dziewiętnaście stuleci działający w chrześcijaństwie „fałszywi apostołowie” (2Kor 11,13-15).

Pierwszy tom zatytułowany Fałszerze Dnia Pańskiego szczegółowo przedstawia historię ich wystąpienia przeciwko biblijnemu IV przykazaniu Prawa Bożego (Wj 20,8-11), będącego świętym i sprawiedliwym (Rz 7,12), doskonałym (Jk 1,25) i nieprzemijającym Prawem (Mt 5,18; Iz 66,22-23). Autor przedstawia powody zamiany tego przykazania z Sabatu (soboty) na niedzielę, z siódmego dnia tygodnia na pierwszy dzień tygodnia, zaczynając od rozpoznania w prawodawcy Dekalogu i Stworzycielu świata, samego Chrystusa – Słowa, przez które „wszystko powstało”, bo to On przekazał rasie ludzkiej swój święty dzień (Rdz 2,2-3). Następnie poznajemy przyczyny tworzenia się w II wieku kultu niedzieli, który zapoczątkowały prześladowania chrześcijan wraz z Żydami, od których biskupi rzymscy postanowili odróżnić się za wszelką cenę, aby uniknąć prześladowań – nawet za cenę wierności Bogu. Cenną częścią książki jest studium „Dnia Pańskiego” w Piśmie Świętym, przykłady manipulowania tekstami Nowego Testamentu i pismami „ojców Kościoła” II-III wieku przez katolickich tłumaczy, propagowanie przez "ojców apostolskich" błędnych pojęć i fałszywych wierzeń, jak również analiza papieskiej encykliki o niedzieli Dies Domini, której treść zaprzecza nauce Biblii. Jeden z rozdziałów został poświęcony usunięciu z biblijnego Dekalogu przez kościół rzymski II przykazania, zakazującego kultu i adoracji jakichkolwiek wizerunków Boga, ludzi i stworzeń, który jest tak obecny w katolickiej obrzędowości. Ostatni rozdział szczegółowo objaśnia charakter i cel wprowadzanych na świecie państwowych ustaw niedzielnych zakazujących handlu w niedzielę, które przygotowują grunt pod wprowadzenie religijnych ustaw niedzielnych nakazujących czczenie i święcenie niedzili, aby w czasach końca cały świat uznał autorytet papiestwa. Adresatami nieniejszego tomu są wszyscy chrześcijanie święcący niedzielę, którzy nie rozpoznali dotąd w "teologii niedzieli" - nie mającej żadnego uzasadnienia w Słowie Bożym - narzędzia "człowieka grzechu, wywyższającego się ponad Boga" (2 Tes 2,3-4) do walki z prawodawcą Dekalogu - Synem Bożym.