Kolejny tom traktatu Chrystus Pokalany poświęcony jest największemu świętokradztwu w dziejach chrześcijaństwa. Świętokradztwo jest jednym z tych nieprawych działań i znaków rozpoznawczych papieskiego Rzymu, które wielkimi literami opisują jego historię, teologię i kult. Chrystusa nikt tak nie okradł z boskich atrybutów, zbawczych przywilejów, zasług, konstytutywnych praw i nauk, jak uczynili to rzymscy „biskupi, ojcowie i doktorzy”. Miliony wierzących, którzy oddają im cześć i posłusznie spełniają ich nakazy i nauki, nie wiedzą, że kroczą po wybrukowanym przez nich trakcie, którego każdy kamień skrywa historię grabieży Odkupiciela z Jego świętych własności. Naturą świętokradztwa jest „ogołacanie” Boga z Jego świętych własności, ale ostatecznym jego celem jest całkowita ich degradacja wraz z prawdziwym kultem Boga, który ukazuje jedynie Pismo Święte oraz odsunięcie ludzi od bezpośrednio związku z Chrystusem. Nie samo wierzenie w Chrystusa świadczy o przynależności do Niego i miłowaniu Go, lecz dopiero zachowywanie Jego nauk i przykazań. I odwrotnie: głoszenie i zachowywanie fałszywych nauk i przykazań, odsuwa ludzi - w tym chrześcijan - od Boga, gdyż one utrzymują ich w odstępstwie i grzechu, czyli łamaniu Bożego Prawa. Świętokradztwo popełniane przez powszechne chrześcijaństwo zawsze ma dwa skutki: przypisuje ludzkim naukom, instytucjom, ideom i wierzeniom boskie pochodzenie, a Bogu właśnie je – jako rzekomego ich twórcy. Jedno i drugie jest niezauważalne przez osoby nimi zwiedzone. Dotychczasowe tomy serii Chrystus Pokalany opisują wiele świętokradztw, jakich dopuścili się papieże, ojcowie i doktorzy powszechnego kościoła. Obecny zajmuje się największym z nich.