Katoliccy teolodzy powołują się na „ojców i doktorów kościoła” żyjących w II i III wieku a nie na apostołów, by uzasadnić ogłaszane przez Rzym wiele wieków później sprzeczne z ewangelią katolickie dogmaty wiary. Cała najważniejsza rzymska dogmatyka opiera się nie na Piśmie Świętym, lecz na pismach katolickich „ojców i doktorów". Ellet Joseph Waggoner w przekonujący sposób wykazuje, że „ojcowie” tego okresu często sobie zaprzeczają, a przede wszystkim świadectwu Słowa Bożego, czyli najważniejszemu źródłu poznania Prawdy. Wykazuje także, jak bardzo ich pisma naznaczone są naukami pogańskich religii i greckiej filozofii. Trudno się temu dziwić, skoro większość "ojców" to nawróceni pogańscy filozofowie słabo obeznani z teologią hebrajską i wszystkimi instytucjami religii Izraelitów, ustanowionymi przez Boga. Dowodem na to jest ogromna liczba błędnych, nierzadko absurdalnych nauk, opacznych wniosków i poglądów, jakie głoszą na temat wiary Hebrajczyków oraz postępowania Boga Jahwe w Biblii. Waggoner ściąga przed nami zasłonę „fałszywej spekulacji i fantasmagorii”, narzuconej na wczesny kościół przez nawróconych lecz nie oczyszczonych Bożym Słowem ambitnych filozofów, pragnących być niczym apostołowie, odslaniając prawdziwe biblijne nauki.

Autor poświęca również kilka rozdziałów na przybliżenie Czytelnikowi pogańskiej religii, filozofii i niemoralności, stanowiących niezbędne tło dla zrozumienia, co stało się w kościele po śmierci apostołów, za życia których prawdy Ewangelii nie zostały skażone. Tło to pozwala nam lepiej zrozumieć nie tylko przyczyny przeobrażania nauk apostolskich przez chrystianizujących się pogan, lecz także przyczyny degradacji i zepsucia moralnego, jakie weszły do powszechnego kościoła. To ważne studium osądzające wczesnych „ojców kościoła” w oparciu o to, jak zmienili oraz wypaczyli nauki Boga objawione w Jego Słowie, kończy się opisem pięciu największych odstępstw papieskiego Rzymu.